Ανάβεις όπως το καυτό, κατακόκκινο μάτι της κουζίνας. Καπνίζεις όπως η βραστερή χύτρα. Παίρνεις στροφές περισσότερες κι απ’ αυτές του γρηγορότερου μίξερ. Και δίχως να το καταλάβεις.. ξεσπάς. Προκαλώντας γύρω σου το χάος.
Είναι εκείνες οι στιγμές που η υπομονή, η καλοσύνη κι η ευγένειά σου εξαντλούνται σ’ ένα μόλις δευτερόλεπτο. Που ο θυμός σου κυλάει ασυγκράτητος παντού και παρασύρει καθετί στο πέρασμά του. Που σ’ έχουν φτάσει στα όρια της αντοχής σου και νοιώθεις πως δεν υπάρχει κανένας άλλος τρόπος να εκτονωθείς παρά μόνο με το να φωνάξεις. Να μιλήσεις άσχημα. Να βρίσεις. Να τσακωθείς.
Κι όμως. Λίγο αργότερα το έχεις κιόλας μετανιώσει. Ξέρεις πως δεν ήσουν εσύ αλλά ένας άλλος , ντροπιαστικός εαυτός που δε σου ταιριάζει. Ξέρεις πως φέρθηκες σαν ανώριμο παιδί που τσιρίζει στη μέση του δρόμου μέχρι να βρει το δίκιο του.
Κι έτσι. Και το δίκιο σου χάνεις. Και έχεις πλημμυρίσει με νεύρα, αρνητική ενέργεια και ντροπή για τις άκομψες συμπεριφορές και τα αιχμηρά σου λόγια.
Γιατί όμως να σου συμβαίνει κάτι τέτοιο; Τι είναι αυτό που αληθινά πυροδοτεί τους δυναμίτες της ψυχής σου;
ΠΙΕΖΟΜΑΙ, ΑΡΑ ΥΠΑΡΧΩ.
Ένας συχνός λόγος που μπορεί να σε φέρνει σ’ αυτές τις έντονες , έκρυθμες καταστάσεις είναι ο ίδιος σου ο εαυτός. Αυτός που τον έβαλες για καιρό στη γωνία και του ζήτησες να μη μιλάει. Αυτός που πιέζει συνεχώς τα συναισθήματα και τις ανάγκες του για να γλιτώσει τους άλλους απ’ τις κακοτοπιές. Αυτός που τρέχει συνεχώς να προλάβει να τους ευχαριστήσει όλους, κι αντί για ένα μπράβο ή ένα χαμόγελο στο τέλος της ημέρας εισπράττει πάλι παράπονα.
Κι έτσι, αφού τα δικά σου θέλω μπούνε στο τελευταίο περιθώριο της λίστας προτεραιοτήτων. Αφού έχεις εξαντλήσει την ενέργεια και τη διάθεσή σου για τη μητέρα, την αδερφή, το σύζυγο, τα παιδιά ή τους φίλους σου. Μένεις στο τέλος ένα άνθρωπος μελαγχολικός, ευέξαπτος, στραγγισμένος από χαρά και καλή διάθεση.
Στο παραμικρό ερέθισμα, δεν αντέχεις πια και ξεσπάς. Γίνεσαι θυμός και μανία και οργή. Για όλα αυτά που δεν σου αναγνώρισαν. Για όλα αυτά που δεν κατάλαβαν ότι θυσίασες για εκείνους.
Το ξέσπασμά σου όμως είναι άτεχνο. Πικρό. Έντονο. Σε κάνει να αισθάνεσαι ο χειρότερος άνθρωπος στον κόσμο κι έτσι την επόμενη φορά καταπιέζεις ακόμα περισσότερο τα τόσο πολύτιμα συναισθήματά σου.
ΕΠΙΘΕΤΙΚΟΤΗΤΑ vs ΔΙΕΚΔΙΚΗΤΙΚΟΤΗΤΑ
Πριν φτάσεις να ξεπεράσεις τα όρια της υπομονής σου λοιπόν, σκέψου ψύχραιμα και λογικά. Μη στερείς από τον εαυτό σου στιγμές , απολαύσεις και χαρές που απλόχερα δικαιούσαι. Διεκδίκησέ τα τώρα σε τρία απλά βήματα :
Α. Βρες τι είναι αυτό που σου λείπει. Αυτό που σ’ ευχαριστεί. Αυτό που αποτελεί δική σου ανάγκη και προτεραιότητα. Και βάλτο σε πρώτο πλάνο. Οι επιθυμίες σου αξίζουν όσο και οι επιθυμίες των άλλων.
Β. Διεκδίκησε έγκαιρα κι ευγενικά αυτό που θέλεις. Πριν ξεχειλίσει το ποτήρι σου από θυμό θα έχεις όλη την άνεση και όλους τους τρόπους να εκφράσεις και τους δικούς σου στόχους και ανάγκες. Να αναζητήσεις βοήθεια. Να αποκτήσεις χρόνο και εφόδια για να τους πετύχεις.
Γ. Μην μπερδεύεις την διεκδίκηση με την επιθετικότητα. Όταν ζητάω αυτό που θέλω δεν πιέζω. Δεν αναγκάζω. Δεν επιτίθεμαι. Γι’ αυτό είμαι άλλωστε έτοιμος να δεχτώ και την άρνηση των άλλων.
Σε κάθε περίπτωση , το κέρδος είναι στο ότι είχα το κουράγιο να ζητήσω αυτό που λαχταρώ. Να εκφράσω τα συναισθήματά μου και να κατευνάσω τον άγουρο θυμό που θα ερχόταν στη συνέχεια.
Η διεκδίκηση έχει μόνο κέρδος. Ποτέ χάσιμο. Αν ζητήσω μπορεί και να πάρω. Αν όχι, δεν θα αποκτήσω τίποτα και ποτέ.
Χρύσα Βοζίκη, Ψυχολόγος-Εκπαιδευτικός