ΝΕΥΡΟΓΕΝΗΣ ΒΟΥΛΙΜΙΑ

ΜΙΑ ΑΛΗΘΙΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΒΟΥΛΙΜΙΑΣ

Αναστατωμένη. Απελπισμένη. Κενή. Σα να έβλεπε μπροστά της μόνο πόρτες κλειστές. Γερά κλειδωμένες. Σα να στεκόταν κρεμασμένη στην άκρη του γκρεμού. Χωρίς να ξέρει από πού να κρατηθεί. Έτσι περιέγραφε τον εαυτό της η Άννα. Πριν από κάθε βουλιμικό επεισόδιο.

Κι έπειτα. Επέτρεπε στον εαυτό της μιαν ‘αμαρτία’. Μια ήσυχη. Κρυφή επιδρομή στα ντουλάπια της κουζίνας. Στις κατσαρόλες. Στα ράφια του ψυγείου. Η τροφή γινόταν το προσωρινό της καταφύγιο. Εκείνα τα λεπτά σταματούσε να σκέφτεται. Επέτρεπε στον εαυτό της να βγει εκτός ελέγχου. Γιατί αισθανόταν πως έτσι κι αλλιώς είχε χάσει τον έλεγχο της ζωής.

Η ‘αμαρτία’

Μαλακά μπισκότα και κουλουράκια. Κρουασάν και παγωτά. Της πρόσφεραν μια απολαυστική ανακούφιση. Κι άλλοτε πάλι μασουλούσε για ώρα στο στόμα της κρακερ και τραγανά δημητριακά, κριτσίνια και παξιμάδια. Σα να εκτόνωνε μέσα στις θορυβώδεις μπουκιές το θυμό για τον εαυτό της. Γλυκιές κι αλμυρές γεύσεις εναλλασόταν χωρίς σταματημό. Μέχρι το στομάχι να βαρύνει. Μέχρι να μην αντέχει άλλο. Ωθώντας το σώμα της στον πόνο. Τιμωρώντας το για όσα δεν είχε καταφέρει ή δεν μπορούσε να πετύχει.

Η κάθαρση

‘Αυτό σου αξίζει.’ σκεφτόταν. Κι ύστερα από λίγο το μετάνοιωνε. Οι ενοχές την κατέκλυζαν. Ήξερε πως οι θερμιδικές της υπερβολές θα σημάνουν περισσότερα κιλά στη ζυγαριά της. Ήξερε πως δεν άντεχε αυτόν τον πόνο στο στομάχι για ώρα. Έτρεχε στην τουαλέτα για να ξεφορτωθεί την ‘αμαρτία’. Έκανε εμετούς μέχρι να αδειάσει. Μέχρι να νοιώσει ότι πήρε πίσω τον πολυπόθητο έλεγχο.

Μια δυο φορές είχε δοκιμάσει καθαρτικά. Γράφτηκε και στο γυμναστήριο. Κι έτσι κατάφερνε να διατηρήσει το βάρος της σχεδόν φυσιολογικό. Ξεγελώντας τους γύρω. Μόνο τα κιτρινισμένα δόντια της και τα μικρά κόκκινα σημάδια στο χέρι , της υπενθύμιζαν κάθε τόσο τους προκλητούς εμετούς.

Η διαταραχή

Τα επεισόδια αυξήθηκαν με τον καιρό. Έγιναν συχνά. Καθημερινά. Βασανίζοντας τη σκέψη και την ψυχή της. Ένοιωθε τύψεις που επέτρεπε στη βουλιμία να εισβάλει στη ζωή της. Τύψεις για τους ντροπιαστικούς εμετούς. Τύψεις που κρατούσε μια κρυφή άρρωστη παράλληλη ζωή.

Η θεραπεία

Όταν τόλμησε να ζητήσει βοήθεια δεν πίστευε ούτε η ίδια πως μια μέρα θα μπορούσε και πάλι να ζει φυσιολογικά. Να ελέγχει το βάρος της με αποδεκτούς, υγιείς τρόπους. Να τρώει χωρίς να υπερβάλει. Να επιτρέπει στον εαυτό της τα μικρά διατροφικά παραστρατήματα χωρίς να επιστρέφει σε ακραίες λύσεις. Και κυρίως να διαχειρίζεται τις προσωπικές της σχέσεις και τις εσωτερικές της σκέψεις ώστε να μην την οδηγούν στην ανεξέλεγκτη βουλιμία.

Σήμερα ζει στη Γερμανία. Εργάζεται ως νοσηλεύτρια και είναι μητέρα δύο παιδιών.

Της ζήτησα να μου πει τι έμαθε από την εμπειρία αυτή που θα ήθελε να το γνωρίζει κάθε άνθρωπος με βουλιμικές τάσεις. Η απάντησή της ήταν  ότι ‘ Όλοι μπορούμε να αλλάξουμε αρκεί να το πιστέψουμε. Αρκεί με την ίδια λαχτάρα που κοιτάμε το καλό φαγητό να κοιτάξουμε τον όμορφο εαυτό μας.’

ΔΙΑΓΝΩΣΤΙΚΑ ΚΡΙΤΗΡΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΨΥΧΟΓΕΝΗ ΒΟΥΛΙΜΙΑ

Η ψυχογενής βουλιμία δεν είναι απλώς μια ιστορία. Είναι μια σοβαρή ψυχική διαταραχή και χρειάζεται παρέμβαση. Λαμβάνει διάγνωση όταν το άτομο:

Α. Καταναλώνει επαναλαμβανόμενα μεγάλες ποσότητες τροφής σε συγκεκριμένο χρονικό διάστημα

Β. Αισθάνεται ότι δεν ελέγχει τον εαυτό του κατά τη διάρκεια της υπερφαγίας

Γ.Ακολουθεί κατ’ επανάληψη καθαρτικού τύπου συμπεριφορές όπως : προκλητοί εμετοί, καθαρτικά, διουρητικά, νηστεία, υπερβολική σωματική άσκηση 

Δ. Αυτοαξιολογεί τον εαυτό του με βάση την εικόνα του σώματος και του βάρους του

Προσοχή! Τα συμπτώματα δεν πρέπει να εμπίπτουν στα πλαίσια της νόσου της Ψυχογενούς ανορεξίας και πρέπει να διαρκούν κατά μέσο όρο μια φορά την εβδομάδα για τουλάχιστον 3 μήνες.

#Πρόκειται για αληθινή ιστορία προσαρμοσμένη στις ανάγκες της σελίδας. Η ασθενής είναι ενήμερη και έχει δώσει την πρόθυμη συγκατάθεσή της για τη δημοσιοποίηση του υλικού.

Χρύσα Βοζίκη, Ψυχολόγος-Εκπαιδευτικός