Στο αεροπλάνο. Στο αυτοκίνητο. Στο πλοίο. Στο σινεμά. Στην καρέκλα ή το χαλί. Σε κάθε συνθήκη ή στιγμή. Ο άνθρωπος του ύπνου , κοιμάται με άνεση κι ευκολία. Σαν από ένστικτο. Ανώτερο κι εσωτερικό. Άλλος πάλι, επηρεάζεται πολύ από το περιβάλλον. Το φως. Το θόρυβο. Το ξένο κρεβάτι. Κι άλλος, μοιάζει να έχει απ’ τη φύση του λιγότερη ανάγκη σε ύπνο και ξεκούραση.
Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με τα βρέφη. Άλλα κοιμούνται πολύ κι άλλα λιγότερο. Άλλα απολαμβάνουν τη θαλπωρή του κρεβατιού τους κι άλλα δεν ησυχάζουν αν δε βρεθούν στην ασφαλή μητρική αγκαλιά.
Τι γίνεται όμως με τους απελπισμένους γονείς που λαχταρούν λίγο ύπνο όταν το σπλάχνο τους ξαγρυπνά;
ΑΣΤΟ ΝΑ ΚΛΑΨΕΙ
‘Άστο να κλάψει’ λέγαν οι παλιοί. ‘Άστο να κλάψει.’ πρότεινε κι ο παιδίατρος Richard Ferber το 1985 πείθοντας εκατοντάδες οικογένειες, απ’ το τότε ως το τώρα, να εφαρμόσουν στα βρέφη τους την τεχνική του ελεγχόμενου κλάματος για ευκολότερο ύπνο.
ΤΟ ΕΛΕΓΧΟΜΕΝΟ ΚΛΑΜΑ
Ο Ferber εφηύρε μια μάλλον αποτελεσματική μέθοδο για να αποκοιμίζει τα μωρά χωρίς πιπίλες, αγκαλιές, κουνήματα ή ταχταρίσματα. Την διαδικασία του κλάματος υπό.. έλεγχο.
Στην τεχνική αυτή:
-Αφήνεις το παιδί στο κρεβάτι του κι εγκαταλείπεις προσωρινά το δωμάτιο.
-Όσο κι αν διαμαρτύρεται δεν επιστρέφεις αμέσως.
-Μετά από 3 λεπτά γυρνάς και το παρηγορείς με κάποιο νανούρισμα, με όμορφα λόγια καληνύχτας ή μ’ ένα ελαφρύ χτύπημα στην πλάτη αλλά χωρίς να πάρεις το βρέφος αγκαλιά.
-Την επόμενη φορά που αποχωρείς, το αφήνεις να κλαίει για 5 λεπτά κι έπειτα επιστρέφεις.
-Ακολουθείς τη διαδικασία για 10, 15, 20 λεπτά κ.ο.κ μέχρι το μωρό να κοιμηθεί.
-Κάθε επόμενη φορά το παιδί θα κλαίει λιγότερο είτε από ματαίωση που δεν σε βλέπει να εμφανίζεσαι είτε από κούραση.
-Ακόμα και στην περίπτωση που κλαίει περισσότερο όμως, η συνήθεια σταδιακά θα το εκπαιδεύσει να σιωπά και να αποκοιμιέται μόνο του εντός ολίγων ημερών.
ΟΙ ΠΑΓΙΔΕΣ ΤΟΥ ΚΛΑΜΑΤΟΣ
Όσο κι αν το κλάμα μοιάζει μια σωτήρια μέθοδος για να απαλλάξει τους γονείς απ’ τις καθημερινές ολονυχτίες, στην πραγματικότητα οι κίνδυνοι που κρύβει είναι περισσότεροι.
- Η προσέγγιση δεν λειτουργεί σε όλα τα παιδιά
- Η ψυχολογική πίεση που υφίστανται οι γονείς στη διάρκεια της εκπαίδευσης είναι έντονη.
- Η εμπειρία για τα βρέφη είναι δυσάρεστη και παρόμοια με αυτή του σωματικού πόνου.
- Η εμφάνιση μολύνσεων στα αυτιά λόγω του παρατεταμένου κλάματος είναι πιθανή.
- Η επώδυνη διαδικασία θα πρέπει να επαναλαμβάνεται αν υπάρχει διακοπή εξαιτίας κάποιας προσωρινής ασθένειας, εξαιτίας της λήψης φαρμάκων ή της αλλαγής περιβάλλοντος του παιδιού (π.χ. διαμονή στη γιαγιά)
- Τα επίπεδα κορτιζόλης των βρεφών που κλαίνε είναι ιδιαίτερα ανεβασμένα, γεγονός που μαρτυρά το έντονο άγχος τους. Ενώ , σύμφωνα με τους Middlemiss και Wendy, παραμένουν υψηλά όχι μόνο στη διάρκεια του κλάματος αλλά ακόμα κι όταν τα μωρά απλώς παραμένουν σιωπηλά στο κρεβατάκι τους.
- Υπάρχουν αλλαγές στον εγκέφαλο των παιδιών αυτών και μεγαλύτερη ευαισθησία σε αγχώδεις και άλλες ψυχικές διαταραχές.
- Τέλος, αν και ο Ferber ισχυριζόταν ότι η επιστροφή στο δωμάτιο αποτρέπει την εμφάνιση τραύματος, πολλοί επιστήμονες θεωρούν ότι η επιστροφή αλλά αγνόηση των αναγκών του βρέφους ενίοτε προκαλεί ακόμα μεγαλύτερη βλάβη στο παιδί μεταγενέστερα.
Όταν το παιδί δυσκολεύεται να κοιμηθεί επομένως, σκέψου μια δεύτερη φορά αν πρέπει να το αφήσεις να κλάψει για ώρα αβοήθητο. Εξάλλου, υπάρχουν πολλοί εναλλακτικοί τρόποι να πετύχεις την πολυπόθητη ξεκούραση τόσο τη δική του όσο και τη δική σου! Συμβουλέψου τους ειδικούς.
Χρύσα Βοζίκη, Ψυχολόγος-Εκπαιδευτικός